بی نشانی

امروز از اون روزایی بود که می خواستم تمام انرژی مثبتی که سراغ داشتم تو خودم رو نثار یکی بکنم و براش آرزوی موفقیت کنم .....
امروز از اون روزایی بود که دلم می خواست یکی پا به پام میومد که راه بریم ... وقتی روز تموم شد..فقط دوست داشتم که در فضایی قرار بگیرم که انگار وانگار همون لحظه است و بس و هیج چیزی چز اون لحظه واقعیت نداره  ! انقدر درباره آینده و نامعلومی آینده فکر کردم که .............
حالم خوبه ....به خاطر همه چیزهایی که دارم خوشحالم ....... نیازهای ساده و ممکنی دارم ...دوست دارم مثل سالهای دانشگاه بی خیال بی خیال..برم...زیر بارون..زیر برف..تنهایی...یا چندتایی....چه نیاز ساده ممکنی..یه شاخه گل....یه صحبت آروم و شادی بخش ... یه حس آرامش و امنیت ..یه جور ثبات ....
همیشه عاشق فصل سرمام..وقتی پاییز شروع میشه...وقتی یه گزندگی خاص وارد هوا میشه احساس میکنم که  آرامش بیشتری دارم....شاید برای اینه که من یه زمستونی هستم....
به هر حال .......


<<چه سیب های قشنگی !
حیات نشئه تنهایی است.>>
و میزبان پرسید :
-قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه اشکال
وعشق ،تنها عشق
ترا به گرمی یک سیب میکند مانوس


......
-چرا گرفته دلت ،مثل آنکه تنهایی .
-چقدر هم تنها !‌
-خیال میکنم
دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی.
-دچار یعنی چه؟
-              عاشق.
- وفکر کن که چه تنهاست
اگر که ماهی کوچک ، دچار آبی بیکران دریا باشد .
-چه فکر نازک غمناکی ....


....

اتاق خلوت پاکی است
برای فکر ، چه ابعاد ساده ای دارد ...
دلم عجیب گرفته است
خیال خواب ندارم ....
..




مرا سفر به کجا میبرد؟..
کجا نشان قدم ناتمام خواهد ماند 
کجاست جای رسیدن ..و پهن کردن یک فرش 
و بی خیال نشستن...

و در کدام بهار درنگ خواهی کرد ..
و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد ..؟



سفر دراز نبود :
عبور چلچله از حجم وقت کم میکرد .